Invisible architecture

Niewidzialna stodoła to projekt znajdujący się w Kalifornii. Dzięki zastosowaniu na całej powierzchni odblaskowej folii poliestrowej o wysokim współczynniku odbicia (90%) w zakresie długości fal, budynek jest właściwie niewidoczny dla ludzkich oczu (ale dostrzegany przez ptaki, co zapobiega ich zderzeniom z całą niewidzialną budowlą). W konstrukcji odbija się naturalne otoczenie: różne gatunki drzew i roślin czy niebo. Iluzja wzrokowa, która zamazuje granice budynku, pozwala mu się ukryć i stać się niewidzialnym, rekonstruując w ten sposób otaczający krajobraz.

W scenariuszu Invisible Architecture budynki stają się niewidoczne: wtapiają się w otoczenie i nie zakłócają przestrzeni albo wręcz – wykorzystując najnowsze rozwiązania i technologie – niejako znikają. Scenariusz ten jest odpowiedzią na zmniejszającą się powierzchnię w miastach i bałagan architektoniczny. Wiąże się też z coraz silniejszym nastawieniem na poszanowanie dziedzictwa kulturalnego i krajobrazu. Nie ma problemów z cieniem padającym od budynków ani z widoczną ingerencją w krajobraz miasta. Ściany – szklane lub wykonane z nowych metamateriałów – niwelują różnicę między tym co wewnątrz i na zewnątrz. Pracujący w budynkach ludzie mają wrażenie „bycia częścią miasta”.

Sygnałem do scenariusza Invisible Architecture są m.in. tematy związane z niewidzialnością, które coraz częściej pojawiają się na wystawach czy w pracach artystów lub architektów. Podczas tegorocznej wystawy Milan Design Week na jednej z najbardziej obleganych ekspozycji japońskie studio pokazało projekty, które połączył wspólny motyw niewidzialności i rozmywania produktów w przestrzeni. W scenariusz ten wpisuje się poniekąd coraz głośniejsza koncepcja wirtualnych biur, gdzie klasyczny budynek będzie zbędny do codziennej pracy lub będzie pełnił jedynie funkcje prestiżowe.

W niezauważalny wręcz sposób wpisuje się we wnętrza sprzęt elektroniczny. Producenci prześcigają się, tworząc np. cieńsze, lżejsze i ładniejsze telewizory. Nowy, rekordowo cienki telewizor LG, określany jest mianem wallpaper TV (telewizor tapeta).