Shared home

W Stanach Zjednoczonych, od roku 1980, podwoiła się liczba młodych ludzi (w wieku od 18 do 35 lat) mieszkających ze współlokatorami. Do wspólnego życia prowadzi nie tylko brak przystępnych cenowo mieszkań – wiele osób szuka po prostu towarzystwa.

Badania American Psychological Association wskazują, że „samotność i izolacja społeczna mogą stanowić większe zagrożenie dla zdrowia publicznego niż otyłość, a ich wpływ rośnie i będzie nadal rósł”.

Na popularność wspólnego mieszkania mają wpływ czynniki społeczne i ekonomiczne. Wiele osób nie chce żyć samotnie lub nie może sobie na to pozwolić ze względów finansowych. Ekonomia współdzielenia się stanowi atrakcyjny model ekonomiczny.

Zatem – coraz więcej ludzi będzie mieszkać we wspólnotach. Wzrośnie popularność co-livingu, czyli połączenia własnej prywatnej przestrzeni z ideą wspólnoty, a czasami także z usługami, które są dostępne np. w hotelu. Najczęściej takie społeczności mieszczą się w zaadaptowanych blokach, domach czy kamienicach. Można tam wynająć większą przestrzeń, pokój lub nawet miejsce w pokoju. Do dyspozycji jest m.in. wspólna kuchnia, salon, niekiedy nawet basen, sale kinowe, przestrzeń do pracy. Takie miejsca znajdują się już w miastach w USA, Szwecji, Niemczech, Wielkiej Brytanii i Polsce.

Dziś idea co-livingu obecna jest głównie wśród młodych ludzi, którzy często żyją i pracują wspólnie. Inicjatywa wspólnego mieszkania łączy się w dużej mierze z firmami takimi jak Neuehouse czy WeWork, które oferują miejsca, gdzie można mieszkać i pracować jednocześnie. W Polsce prekursorem połączenia idei co-livingu z co-workingiem jest gdański Clipster: do dyspozycji mieszkańców jest 16 kawalerek oraz wspólna strefa odpoczynku i pracy. Mieszkają tam ludzie z całego świata, którzy mogą skorzystać również z wiedzy i opieki doświadczonych mentorów.

Choć dziś trend ten dotyczy głównie ludzi młodych, pojawiły się także miejsca do wspólnego życia przeznaczone są dla osób w każdym wieku, rodzin z dziećmi czy łączące pokolenia (np. Madison Community).